Περίπου δύο χιλιόμετρα χωρίζουν την περιοχή από το κέντρο της Αθήνας, το Δουργούτι, όπως το έλεγαν παλιά, σήμερα γειτονιά του Νέου Κόσμου, έχει γράψει, όπως και πολλές άλλες περιοχές τη δικιά του σημαντική ιστορία. Στέγασε διαδοχικά κύματα προσφύγων, αρχικά Αρμένιους πριν από τη Μικρασιατική καταστροφή και ακολούθως πρόσφυγες του 1922.
Για χρόνια ήταν παραγκούπολη με πολύ δύσκολες συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους της. Η δαιδαλώδης δομή της προέκυψε από εκείνα τα χρόνια, όπου η αυθαίρετη δόμηση ήταν προϊόν της πιεστικής ανάγκης για στέγαση των προσφύγων.
Στην κατοχή οι κάτοικοι της περιοχής στήριξαν μαζικά τις αντιστασιακές οργανώσεις και το πρωί της 9ης Αυγούστου του 1944, Γερμανοί στρατιώτες κύκλωσαν τους συνοικισμούς Δουργουτίου, Κατσιπόδι (η σημερινή Δάφνη) και Φάρου (στην περιοχή της Νέας Σμύρνης), σε μία αποφράδα και αιματηρή ημέρα Μπλόκων.
Όπως συμβαίνει παντού και πάντα, οι δυσκολίες δεν κάμπτουν τη θέληση των ανθρώπων για ψυχαγωγία και αθλητισμό. Έτσι μετά από το πρώτο διάστημα που απαιτήθηκε για να γίνει η εγκατάσταση και να δημιουργηθούν οι πρώτοι υποτυπώδεις ρυθμοί “καθημερινότητας”, στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στο έμπα της δεκαετίας του 1930, στους χωμάτινους δρόμους της περιοχής και στα παραπήγματα, αρκετές παρέες νέων ανθρώπων βρήκαν το δρόμο τους και στον αθλητισμό και στελέχωσαν αρκετά ανεξάρτητα στην πλειοψηφία τους, αθλητικά σωματεία.
Συχνά το όνομά τους “πρόδιδε” και την καταγωγή τους, ειδικά όταν ήταν συγκροτήσεις που “έβγαιναν” μέσα από το Αρμένικο και το Μικρασιάτικο στοιχείο.
Η Μικρασιατική, η Νταλβορίκ, η Νέα Πιουράκ, η Μπουράκ, η Αστραπή, ο Φοίνικας, η Κόμπρα, ήταν οι πρώτοι αθλητικοί σκαπανείς της εποχής του Μεσοπολέμου.
Ειδικά οι Μικρασιάτες πρόσφυγες που είχαν μεγάλη παράδοση και κουλτούρα στον Πολιτισμό και τον αθλητισμό, με ιδιαίτερα δραστήριους συλλόγους πριν τον ξεριζωμό, έφεραν μαζί τους και μπόλιασαν και την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, με την εμπειρία τους, τη θέλησή τους και τη δημιουργικότητά τους. Ο αθλητισμός δεν μπορούσε να είναι εξαίρεση.
Πιο δυναμική φαίνεται ότι η ήταν η “Μικρασιατική Ένωσις Δουργούτη”, που το 1936 έκανε το βήμα να ενταχθεί στην Ε.Π.Σ. Αθηνών το 1936. Μεταπολεμικά το σωματείο απορροφήθηκε από τη Δόξα Αθηνών (Αγ. Σώστη).
Το πρώτο γήπεδο της Μικρασιατικής ήταν στο χώρο της σημερινής πλατείας ΙΚΑ ενώ στις 22 Ιουνίου 1947 έκανε επίσημα εγκαίνια του νέου γηπέδου της πίσω από τον Αγ. Σώστη, στα οποία παρέστησαν διάφορες επίσημες και ανεπίσημες ομάδες της περιοχής.
Επίσης για τους αθλητικούς χώρους της περιοχής διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του 43ου Λυκείου Αθηνών: “Το 43ο Λύκειο Αθηνών ιδρύθηκε το 1979 και στεγάστηκε στο κτήριο που βρίσκεται στην οδό Ασπρογέρακα, κάτω από το λόφο του Άη Γιώργη στο Νέο Κόσμο. Στο ίδιο κτήριο στεγάζεται σήμερα και το 43ο Γυμνάσιο Αθηνών.
Το νεοϊδρυθέν ΙΘ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΗΛΕΩΝ ΑΘΗΝΩΝ στεγάστηκε σε νεόδμητο διδακτήριο επί της οδού Ασπρογέρακα κάτω από τον λόφο του Αγίου Γεωργίου στο Ν. Κόσμο. Το κτήριο αυτό ήταν και είναι μέρος ενός σχολικού συγκροτήματος το οποίο περικλείεται απο τις οδούς : Ασπρογέρακα , Ρουμπέση, Μπουμπουλίνας, Γράμμου και Γιαννιτσών. Οικοδομήθηκε δε στη θέση όπου,πριν το 1969, υπήρχε γήπεδο ποδοσφαίρου, που ανήκε στις ποδοσφαιρικές ομάδες ΦΟΙΒΟΣ και ΘΡΙΑΜΒΟΣ του Ν. Κόσμου”.
Μπορεί στις μέρες μας να μην υπάρχουν τα αθλητικά σωματεία της περιοχής, σαν αυτοτελείς μονάδες, αλλά μέσα από συγχωνεύσεις σε διάφορες χρονικές περιόδους, το δημιουργικό του πνεύμα, που και στον αθλητισμό και στη ζωή, οδηγεί στη συνεχή προσπάθεια για να υπερνικήσεις τις δυσκολίες, σαφώς και παραμένει ζωντανό.
