Πάει 1,5 χρόνος από τότε που τα κυνηγημένα από τον πόλεμο προσφυγόπουλα ήρθαν στα σχολεία μας, σε «ειδικές» τάξεις.
Θυμάμαι τις αντιδράσεις που σε ορισμένες περιοχές τότε, είχαν πάρει αδικαιολόγητες και ανησυχητικές διαστάσεις. Ευτυχώς, η πόλη μας έδειξε μεγάλη ωριμότητα και ανθρωπισμό.
Υποδέχτηκε τα προσφυγόπουλα σαν δικά της παιδιά.
Και δικαιώθηκε!
Παρακολούθησα προχθές τη σχολική γιορτή που παρουσίασαν στο σχολείο τους οι μικροί μαθητές. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη!
Τώρα, 1,5 χρόνο μετά, που τα παιδιά αυτά πήραν τη βασική εκπαίδευση στη γλώσσα, δύσκολα τα ξεχωρίζεις από τα ελληνόπουλα. Χορεύουν πλέον μέχρι και ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς!
Από το Σεπτέμβρη μάλιστα, θα ενταχθούν μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά στις ίδιες τάξεις και με το ίδιο – ενιαίο πρόγραμμα.
Όταν βγαίνουμε νικητές από τη μάχη με τη ξενοφοβία και το ρατσισμό, γίνομαι πιο αισιόδοξος και για άλλες δυσκολίες της εποχής που μπορούμε να ξεπεράσουμε ως κοινωνία.
