Στη σημερινή εποχή, έχει χαρακτηριστεί σαν μία από τις “καλές” περιοχές του λεκανοπεδίου της Αττικής και φιλοξενεί αρκετές πρεσβείες κρατών στη χώρα μας και ίσως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι κάποτε ήταν χωράφια, αλλά και ένα πρόχειρο αεροδρόμιο και στην περιοχή βρήκαν αποκούμπι αρκετοί πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής. Μιλάμε για το Ψυχικό και όπως ήταν επόμενο, αφού ρίζωσαν οι πρόσφυγες, άρχισε και η διαδικασία αποκατάστασης της κοινωνικής ζωής, που ο ξεριζωμός είχε διακόψει.
Καρπός αυτής της διαδικασίας ήταν το 1926 και η ίδρυση του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Ψυχικού (ΠΟΨ). Για την ακρίβεια, πρέπει να τονίσουμε, ότι όπως αναφέρει ο σύλλογος στην ιστορία του: “Ιδρύθηκε το 1926 στo Νέο Ψυχικό από Μικρασιάτες πρόσφυγες με την επωνυμία Mικρασιατική Ένωσις Αθηνών όπως ονομαζόταν προπολεμικά, με χρώματα το κίτρινο και το άσπρο. Αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αθηνών ως τα τέλη της δεκαετίας του ’40.
Το 1948 μετά από συγχώνευση της Αθλητικής Ένωσης Ψυχικού και της Μικρασιατικής Ένωσης λαμβάνει το σημερινό του όνομα «Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ψυχικού» με χρώματα το Πράσινο και το Λευκό.
Σύμφωνα με το αρχικό καταστατικό, ως γενέθλιος ημέρα της ίδρυσής του και επετείου αυτής, είναι η εκάστοτε ημέρα του ορθόδοξου εορτασμού της Αγίας Βαρβάρας, δηλαδή η 4η Δεκεμβρίου”.
Όπως αναφέρει ο Δήμος Ψυχικού: “Οι πρώτες προσφυγικές οικογένειες προέρχονταν κυρίως από τα Βουρλά και το Μελί της Μικράς Ασίας”. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε ότι ποδοσφαιρικά ο ΠΟΨ είναι“πρώτος ξάδερφος” του συλλόγου Α.Ο. Μίμας – Μικρασιατική, που ιδρύθηκε στο Νέο Μελί Μεγάρων από Μελιώτες πρόσφυγες και σήμερα αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Δυτικής Αττικής.
Η σημασία της ίδρυσης της ομάδας το 1926 δείχνει τη λαχτάρα των πρώτων στελεχών του για αθλητισμό που γίνεται σε ένα περιβάλλον που δεν έχει οργανωθεί ακόμα ούτε ο ηλεκτροφωτισμός της περιοχής, ούτε η ανοικοδόμηση που ξεκίνησε το 1929, ούτε το δίκτυο ύδρευσης, ούτε η αποχέτευση, ούτε η τηλεφωνική σύνδεση, ούτε η στοιχειώδης οδοποιία, ενώ η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, κατασκευάσθηκε με ξύλινη στέγη με κεραμίδια το 1934. Ο ΠΟΨ (αρχικά σαν Μικρασιατική) όμως ήδη προϋπήρξε όλων αυτών.
Στην κατοχή καταγράφεται αθλητική δραστηριότητα του ΠΟΨ, σε μία εποχή που ο αθλητισμός έδινε μήνυμα αντίστασης, ότι “είμαστε εδώ και δεν το βάζουμε κάτω”, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις συνδυάζονταν η αγωνιστική δράση σαν κάλυψη αντιστασιακών δραστηριοτήτων. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες είχαν σε όλη την Ελλάδα τη δικιά τους ξεχωριστή συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες μέσα κι’ έξω από τα γήπεδα.
Από το 1948 συμμετέχει στην Ε.Π.Σ.Α. και διαγράφει τη δικιά του δημιουργική διαδρομή. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 στην Α2 τη σημερινή Β’ Εθνική και αρκετές φορές συμπεριλαμβάνεται στα δελτία ΠΡΟ ΠΟ.
Επίσης σε αναφορά του Δήμου Ψυχικού, βλέπουμε την αναγνώριση του ρόλου του συλλόγου στην εξέλιξη της περιοχής, αφού αναφέρεται ότι: “οι αθλητικοί σύλλογοι Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ψυχικού (ΠΟΨ) και «Ποσειδών», με καίρια συμβολή στην ανάπτυξη του αθλητικού ιδεώδους, κυρίως στην νεολαία”.
Και όμως η ομάδα των Μικρασιατών προσφύγων, είδαν τα χωράφια να γίνονται τόπος στέγασης, κοινότητα, Δήμος, αλλά ποδοσφαιρικά παραμένει ακόμα και σήμερα “προσφυγική”, υπό την έννοια ότι δεν έχει γήπεδο, αλλά φιλοξενείται. Aυτό σίγουρα είναι ένα θέμα που κάποια στιγμή θα πρέπει να λυθεί με τη στέγαση του συλλόγου σε γήπεδο στο Ψυχικό.
Έρευνα & επιμέλεια αφιερώματος: Νάσος Μπράτσος
