Με αφορμή τις καταστροφικές πλημμύρες και πυρκαγιές που ολοένα και συχνότερα δοκιμάζουν το Λεκανοπέδιο Αττικής, είναι η στιγμή που πρέπει να σταματήσουμε να κρύβουμε προβλήματα δεκαετιών κάτω απ’ το χαλί.
Ο τρόπος που αναπτύχθηκε το Λεκανοπέδιο Αττικής είναι γνωστός: άναρχος, χωρίς κανέναν ενιαίο πολεοδομικό σχεδιασμό, με την αυθαιρεσία, την εξαίρεση και τη παρέκκλιση να αποτελούν το σημείο τομής μικρών και κυρίως μεγάλων συμφερόντων.
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την απουσία σύγχρονου και οργανωμένου σχεδίου πυροπροστασίας, τις ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα σύγχρονης πυρόσβεσης, τη διαλυμένη δασική υπηρεσία, ανεβάζουν το βαθμό επικινδυνότητας της Αττικής στο κόκκινο.
Σήμερα είναι η στιγμή να μιλήσουμε και για ένα άλλο κίνδυνο, αυτόν ενός μείζονος σημασίας βιομηχανικού ατυχήματος μέσα στον οικιστικό ιστό. Αναφέρομαι στα εκατό και πλέον “καζάνια”, δηλαδή στις δεξαμενές καυσίμων, που είναι διασκορπισμένα δεξιά κι αριστερά στο μοναδικό οδικό άξονα από τη Δραπετσώνα ως το Πέραμα. Ένα ατύχημα στην περιοχή αυτή θα δημιουργήσει συνθήκες Αποκάλυψης, αφού η πρόσβαση στη θάλασσα είναι πρακτικά ανύπαρκτη και από την άλλη πλευρά υπάρχει το βουνό.
Τα “καζάνια” δεν φτιάχτηκαν χτές. Οι εταιρείες πετρελαιοειδών εγκαταστάθηκαν εκεί από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η περιοχή αυτή πρακτικά δεν είχε αστική κατοίκιση. Όμως παράλληλα με τις δεξαμενές η ευρύτερη περιοχή εξελίχθηκε και σήμερα πλέον είναι μια πυκνοκατοικημένη αστική περιοχή με χρήση κατοικίας σε επαφή με τους μανδρότοιχους των εταιρειών και τα καζάνια σε απόσταση μόλις 15 μέτρων. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα μας υπαγορεύει να αναζητήσουμε λύσεις τώρα.
Τα αιτήματα για “αναβάθμιση” και “μεγέθυνση της βιομηχανικής του δραστηριότητας διαδέχονται το ένα το άλλο. Στο βωμό της ανάπτυξης Κανένας δεν φαίνεται να αξιολογεί τον κίνδυνο οι χρήσεις αυτές που υπάγονται στην κατηγορία Seveso III, να οδηγήσουν σ’ ένα μείζονος κλίμακας και σημασίας ατύχημα τα αποτελέσματα του οποίου θα τα υποστούν περιοχές ακόμη και εκτός Αττικής.
Παρά τις κατά καιρούς προβλέψεις και δεσμεύσεις που προέβλεπαν την απομάκρυνση των δεξαμενών καυσίμων αυτή ποτέ δεν συντελέστηκε. Οι “συνήθεις παρατάσεις” μετά την ψήφιση του “Μεσοπρόθεσμου”, με το άρθρο 70, παρατείνουν επ αόριστο της λειτουργία τους. Ακόμη κι αν αλλάξουν οι χρήσεις γης, ακόμη κι αν υπάρξει και εφαρμοστεί ένας σύγχρονος πολεοδομικός σχεδιασμός, οι ωρολογιακές βόμβες των δεξαμενών καυσίμων θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα στις πόλεις για 12, 20… χρόνια.
Είναι η στιγμή που πρέπει να υπάρξει αποφασιστική λύση. Ειδικά για την κατηγορία εκείνη των εταιρειών που υπάγονται από πλευράς επικινδυνότητας στην κατηγορία Seveso. Πρέπει άμεσα να αποσυρθεί το άρθρο 70 που παρατείνει το χρόνο παραμονής τους, να απομακρυνθούν οι εγκαταστάσεις από την περιοχή κι αυτό ασφαλώς προϋποθέτει πολιτική απόφαση. Διαφορετικά όσα σχέδια ή ασκήσεις κι αν κάνουμε, πάντα ο κίνδυνος να βρεθούμε μπροστά σε μια πρωτοφανή καταστροφή θα ελλοχεύει.
