Είμαι χήρα μητέρα δύο κοριτσιών 13 και 11 σήμερα. Τον άντρα μου τον έχασα το 2008 σε τροχαίο . Ήμουν μόλις 27 χρονών τότε . Μόνο όσοι το έχουν βιώσει μπορούν να νιώσουν τον πόνο.
Το απόλυτο κενό . Ξαφνικά βρέθηκα μόνη μου να μεγαλώνω δύο παιδιά και θέλω να σας πω πως το αντιμετώπισα.
Έλειψα από τη δουλεία μου μόνο 15 μέρες. Την τέταρτη μέρα από το χαμό του, πήγα η ίδια τα παιδιά μου στο μάθημα της ενόργανης , όπως έκανα πάντα , πήγα η ίδια στο Super Market της γειτονιάς όπου όλοι με κοίταζαν σαν εξωγήινη, επειδή γνώριζαν . Τα παιδιά μου πήγαν σε όλα τα πάρτι που ήταν καλεσμένα και τα Χριστούγεννα στολίσαμε δέντρο. Το καλοκαίρι πήγαμε διακοπές. Για να μην τα πολυλογώ, αυτό που έκανα ήταν να μην αφήσω το πένθος να επηρεάσει τις ζωές μας. Τα σχόλια πολλές φορές αρνητικά , όμως δεν με επηρέασαν καθόλου . Το αντίθετο μάλιστα . Είχα δύο παιδιά να μεγαλώσω και είχα επιλέξει να το κάνω με το σωστότερο για μένα τρόπο . Το τι έκανα εγώ όταν στο τέλος της ημέρας καθόμουν μόνη μου στο καναπέ το ξέρω μόνο εγώ και κανείς άλλος.
Δεν επέτρεψα σε κανέναν μέχρι τώρα να με λυπηθεί και είμαι πολύ περήφανη γιʼ αυτό. Λυπάμαι που αυτό το κορίτσι η Νάσια πέρασε ότι πέρασε. Στάθηκα και στέκομαι ακόμα πολύ δυνατή και όλη αυτή τη δύναμη μου τη δίνουν τα παιδιά μου. Δεν θα ξεχάσω πότε το κλάμα της πεντέμισι ετών τότε κόρης μου λίγες μέρες μετά το χαμό του μπαμπά της τη στιγμή που την έβαζα για ύπνο .Ένα κλάμα όλο παράπονο . Αυτό το ξέρει ο κόσμος; Ποιός κόσμος ; Ο δικός μου ο κόσμος είναι τα παιδιά μου .Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Αρετή
