Με ευθανασία στα σαραντα της χρόνια, εχθές, Τρίτη, μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο, βελγικά ΜΜΕ.
Η αθλήτρια είχε ανακοινώσει την πρόθεσή της να καταφύγει σε αυτή, μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016, εφόσον η πορεία της εκφυλιστικής της πάθησης επιδείνωνε τους πόνους της.
Σε δηλώσεις της ωστόσο εκείνο το διάστημα, είχε προσθέσει ότι ο αθλητισμός της είχε προσφέρει έναν σημαντικό λόγο να συνεχίσει να ζει.
«Απολαμβάνω ακόμα την κάθε στιγμή. Όταν φτάσει η ώρα που θα έχω περισσότερες κακές μέρες απ’ ό,τι καλές, τότε έχω τα χαρτιά της ευθανασίας μου. Αυτή όμως η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα», είχε πει η Βερβόορτ σε μια συνέντευξη Τύπου κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2016.
Όπως επισημαίνει το Γαλλικό Πρακτορείο, η Βερβόορτ έπασχε από μια εκφυλιστική ασθένεια των μυών που προκαλούσε αδιάκοπους πόνους και παράλυση στα πόδια της. Μην μπορώντας ούτε και να κοιμηθεί πολλά βράδια από τον πόνο, η ζωή της σταδιακά έγινε βασανιστήριο.
Η Μαρίκε Βεερβόρτ ήταν μόλις 14 ετών όταν διαγνώστηκε με την πάθησή της. Η θαρραλέα γυναίκα αφοσιώθηκε όμως με πάθος στον αθλητισμό, παίζοντας μπάσκετ με αμαξίδιο, κολυμπώντας, και δοκιμάζοντας τις δυνάμεις της στο τρίαθλο. Η αθλήτρια κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και το ασημένιο μετάλλιο στους αγώνες των 100 και 200 μέτρων αντίστοιχα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, στη Βραζιλία, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στα 400 μέτρα και το χάλκινο στα 100.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, η όρασή της επιδεινώθηκε και άρχισε να υποφέρει από πιο συχνές επιληπτικές κρίσεις. Η ίδια είχε ανακοινώσει ότι η συμμετοχή της στους αγώνες τους Ρίο ήταν η τελευταία της.
«Μετά τους Παραολυμπιακούς, όταν αποσυρθώ, θα απολαύσω κάθε στιγμή της ζωής μου και θα αφιερώσω περισσότερη ενέργεια στους φίλους και τους συγγενείς μου, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω παλαιότερα επειδή έπρεπε να προπονούμαι καθημερινά», είχε πει η Βερβόορτ το 2016.
Η αθλήτρια είχε ετοιμάσει τα χαρτιά της για την ευθανασία ήδη από το 2008. Στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το 2016, η 37χρονη τότε γυναίκα είχε δηλώσει ότι η δυνατότητα της νόμιμη υποβοηθούμενη αυτοκτονία της είχε δώσει το κουράγιο να συνεχίσει να ζει για τόσα πολλά χρόνια, επιμένοντας ότι η εν λόγω πρακτική δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χαρακτηρίζεται ως «φόνος».
«Προσφέρει ένα καθησυχαστικό συναίσθημα στους ανθρώπους. Αν δεν είχα λάβει τα χαρτιά (της έγκρισης της ευθανασίας), θα είχα ήδη αυτοκτονήσει επειδή είναι πολύ δύσκολο να ζεις με τόσο πόνο και τόση αβεβαιότητα… Τώρα ξέρω ότι όταν φτάσω να μην αντέχω άλλο, αυτά τα χαρτιά θα βρίσκονται εκεί» είχε πει η Βερβόορτ.
