Το λιμάνι, το Δημοτικό Θέατρο, το Ρολόι, η γειτονιά του Τσίλερ, η Τρούμπα και τα Λεμονάδικα, όπως ήταν τους δύο προηγούμενους αιώνες.
Στο λιμάνι αγκυροβολούσαν κυρίως ψαροκάικα. Η καθέλκυση μεγάλων πλοίων ήταν κοινωνικό γεγονός, που συγκέντρωνε πλήθη κόσμου στις προβλήτες. «Το ρολόι» δεν ήταν εκείνο της Βουγιουκλάκη, στο Πασαλιμάνι, αλλά το άλλο, το εμβληματικό κτίριο του ρολογιού στο λιμάνι.Οι μισοί και βάλε δρόμοι ονομάζονταν «λεωφόροι» και η γειτονιά γύρω από την Πλατεία Αλεξάνδρας λεγόταν Συνοικία Τσίλερ –τόσες ήταν οι επαύλεις που είχε σχεδιάσει εκεί ο δαιμόνιος αρχιτέκτονας.
Ο Πειραιάς του προηγούμενου αιώνα, και του αιώνα πριν από αυτόν, είναι σχεδόν μια άλλη πόλη. Τόσο διαφορετική, που εκπλήσσεσαι όταν αναγνωρίζεις έναν δρόμο, ένα σημείο, ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα μεγαλοπρεπή κτίρια.
