8 Φεβρουαρίου 1981 ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και το ραντεβού είχε δοθεί από νωρίς στο γήπεδο Καραϊσκάκη καθώς 15.15 θα άρχιζε το μεγάλο ντέρμπι Ολυμπιακού-ΑΕΚ. Ήταν η 20η αγωνιστκή του πρωταθλήματος και οι Σαργκάνης, Κύράστας, Βαμβακούλας, Παπαδόπουλος, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκης, Περσίας, Νικολούδης, Αναστόπουλος, Ορφανός, Γαλάκος, όταν μπήκαν στο γήπεδο γνώρισαν την αποθέωση, από τον κόσμο που είχε κατακλείσει το Καραϊσκάκη από νωρίς.
Και το πάρτι μόλις είχε αρχίσει: 1-0 Γαλάκος, 2-0 Γαλάκος, 3-0 Κουσουλάκης, 4-0 Ορφανός, 5-0 Βαμβακούλας, 6-0 Γαλάκος.
Ολυμπιακός -ΑΕΚ 6-0, και ο κόσμος παραληρούσε στις εξέδρες, το Ολυμπιακός- Ολυμπιακός ακούγονταν μέχρι τον Πειραιά.
Και τίποτα δεν φανέρωνε το καρτέρι που είχε στήσει… ο Χάρος. Λίγο πρίν τελειώσει το παιχνίδι πολλοί οπαδοί από αυτούς που ήταν στη θύρα 7 σηκώθηκαν από την θέση τους και θέλησαν να τρέξουν έξω για την θύρα 1 για να αποθεώσουν τους παίκτες για το κατόρθωμά τους.
Αυτό ήταν και το μεγάλο λάθος τους, κάποιος από αυτούς που έτρεχαν πάτησε ένα μαξιλαράκι φελιζόλ και γλίστρισε στα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην έξοδο. Το καταραμένο τουρνικέ ήταν στη θέση του, ενώ έπρεπε να είχε αφαιρεθεί, και η πόρτα κατά άλλους ήταν κλειστή, και κατά άλλους μισόκλειστη.
Τα σκαλιά γλιστρούσαν ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον και κανείς δεν μπορούσε να συγκρατηθεί αφού δεν υπήρχαν χειρολαβές στα σκαλοπάτια.
Στο τέλος της σκάλας υπήρχαν ποδοπατημένοι άνθρωποι, και στην αρχή της σκάλας οι οπαδοί έσπρωχναν χωρίς να ξέρουν τι γινόταν στο τέλος της σκάλας και έγινε αυτή η μεγάλη τραγωδία των 21 παιδιών μας που τιμούμε σήμερα.
39 χρόνια μετά το έγκλημα και παραμένει ατιμώρητο
39 χρόνια μετά και το γιατί των οικογενειών ακούγεται σαν μαχαιριά στην καρδιά αλλά κανείς δεν δίνει πειστικές απαντήσεις.
39 χρόνια μετά αλλά κανείς δεν ξέχασε αυτά τα παιδιά, και κάθε χρόνο τέτοια μέρα ο μόνιμος πόνος και το πένθος συγκλονίζει και τους άλλους που μπορεί να μην θρηνούν δικό τους άνθρωπο αλλά ανεξαρτήτων ομάδων αποτίουν φόρο τιμής στα αδικοχαμένα παιδιά μας.
Κλείνοντας να καταθέσω και την δική μου εμπειρία εκείνο το καταραμένο απόγευμα.
Είχα πάει από νωρίς στο Καραϊσκάκη όχι όμως στη θύρα 7 αλλά στην διπλανή θύρα 8 ήμουν 36 χρ. Εγώ πάντα έφευγα δυο τρία λεπτά νωρίτερα και πήρα το τρένο για τον Πειραιά και μετά το Λεωφορείο για την Αγ Βαρβάρα μέχρι να ανοίξω την τηλεόραση δεν ήξερα τίποτα από εκεί έμαθα τα τραγικά γεγονότα.
