Γυρίζεις από το Καραϊσκάκη τα μεσάνυχτα Τετάρτης και έχεις δει τον τελικό Ολυμπιακού– Ερυθρού Αστέρος 1-0,και αναρωτιέσαι υπάρχει άλλο άθλημα άλλο σπορ που να σε κάνει να πετάγεσαι στον αέρα, να αγκαλιάζεσαι με όποιον είναι δίπλα σου εκείνη την ώρα;; Όχι βέβαια μόνο το ποδόσφαιρο και ο Ολυμπιακός σου προσφέρει στιγμές ανεπανάληπτες που ποτέ δεν θα τις ζούσες σε οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Δικαίως το ονόμασαν και είναι ο Βασιλιάς των σπορ.
Μόνο το ποδόσφαιρο σε κρατάει σε τόσο μεγάλη αγωνία να είναι στημένη η μπάλα στην άσπρη βούλα, ο Σα να έχει γυρίσει την πλάτη του στην θύρα 7 ο Έλ Αραμπί να είναι άνετος να κάνει τα δικά του με στροφές πριν φτάσει στην μπάλα και να στέλνει τον Μπόργιαν αλλού και την μπάλα στην άλλη γωνία κι εμάς στα ουράνια.
Ναι μόνο το ποδόσφαιρο και ο Ολυμπιακός, είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…
Μόνο ο Ολυμπιακός απέμεινε να υπενθυμίζει την ύπαρξη του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, και να ονειρευόμαστε και τον Φεβρουάριο του 2020.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα ματς ξορκίζοντας όλες τις αδυναμίες του,
που εμφανίστηκαν στο πιο κρίσιμο βράδυ του. Σχεδόν όποιο μικρό ή μεγάλο πρόβλημα η ομάδα κουβαλάει έκανε την εμφάνισή του. Ο Μεριά παίζει με όλο το άγχος που (δεν) μπορεί να σηκώσει άνθρωπος: παρά το χειροκρότημα ενός κομματιού της εξέδρας, σχεδόν παραπατάει – ο Ολυμπιακός νομίζεις ότι παίζει με παίκτη λιγότερο για αυτό κι αμυντικά δεν είναι συμπαγής. Η επιθετική φλυαρία εμφανίζεται ξανά και γιατί ο Ελ Αραμπί παίρνει όλες κι όλες τρεις πάσες της προκοπής. Οι χαφ θυμίζουν ότι ακόμα κι αν φτάσουν σε θέση βολής, δεν είναι και οι καλύτεροι σκόρερ. Ο Καμαρά αδυνατεί να κοντρολάρει το τρέξιμό του, αδειάζει τη στιγμή που η ομάδα τον έχει περισσότερο ανάγκη. Ο Μασούρας θολώνει από το πάθος και δεν έχει τις καλύτερες τελικές επιλογές. Ο Ποντένσε θυμίζει γιατί θα ήταν ένας από τους καλύτερους του κόσμου σε ένα παιγνίδι που δεν θα υπήρχε ως σκοπός το γκολ. Ο πάγκος μοιάζει άδειος, αφού έχει τα πάντα εκτός από τον παίκτη που χρειάζεται για να μπει μέσα να βάλει τάξη στο διαφαινόμενο χάος, που δημιουργεί η πίεση των χαμένων ευκαιριών και των λεπτών που φεύγουν. Ο Λοβέρα και ο Γκερέρο μεγαλώνουν την νοσταλγία για τον Βαλμπουενά και τον Φορτούνη – λείπει ακόμα και ο Σουντανί, ίσως και ο Κούτρης. Ο Τσιμίκας, ίσως ο καλύτερος του ματς, χτυπά και μένει στο γήπεδο στο ρόλο του ήρωα. Το γήπεδο ψάχνει τον από μηχανής Θεό, ενώ αναρωτιέται τι κακό έχουμε κάνει στον Θεό τον κανονικό και είναι με τους Σέρβους, που βλέπουν τον Μπόργιαν να σταματά τα πάντα. Κι ενώ τα λαϊκά δικαστήρια έχουν στηθεί, οι ποινές έχουν γραφτεί και οι γκιλοτίνες περιμένουν τα θύματά, ο Ελ Αραμπί αναπάντεχα και απροσδόκητα στήνει τη μπάλα στα έντεκα βήματα. Ο Τομανέ έχοντας απέναντί του το Σα θέλει να χτυπήσει ένα πέναλτι δύσκολο για να νικήσει τον Πορτογάλο σπεσιαλίστα – ο Ελ Αραμπί θέλει απλά να δείξει ότι πυροβολεί πανηγυρίζοντας γιατί από εκτελέσεις ξέρει.
Βαρύ σαν ιστορία
Το 1-0 έρχεται μόλις στο 88΄αλλά ζυγίζει πολύ. Ερχεται σε πείσμα της μοίρας, του άγχους, της μπάλας που δεν μπαίνει στα δίχτυα, του Μιλόγεβιτς που για τους θαυμαστές του τα χει κάνει όλα πάλι σωστά, του κειμένου με τα λάθη του Μαρτίνς που θα δημοσιευτεί αμέσως μόλις η ομάδα αποκλειστεί για να πάρει τα κλικ. Είναι ένα 1-0 που κουβαλάει το πάθος που είδαμε με την Τότεναμ και την Μπάγερν, την ωραία μπάλα του καλοκαιριού στο Καραϊσκάκη απέναντι σε όλους, την σπάνια ομορφιά εκείνου του σπουδαίου ημιχρόνου στο Λονδίνο που λίγοι εκτίμησαν. Είναι ένα 1-0 βαρύ σαν ιστορία, από αυτά που προκύπτουν από μόνα τους, ενώ εσύ θα θελες κάτι άλλο – πιο θεαματικό, πιο εύκολο. Δεν είναι το σκορ εργαλείο του προπονητή (στον οποίο αύριο και ήρεμα πια μπορούμε να κάνουμε και κριτική), αλλά είναι το σημάδι του εξορκισμού, η σφραγίδα της πρόκρισης, η απόδειξη ότι το καλό θριαμβεύει, έστω για ένα βράδυ, έστω και χωρίς κανείς να καταλάβει πως.
Γυρνάς στο σπίτι, προλαβαίνεις να δεις το βίντεο με τις φάσεις που σχεδόν δεν θυμάσαι, μετράς χαμένες ευκαιρίες, ακούς το μοιρολόι όσων δεν πίστευαν στην πρόκριση. Εχεις δει σε ένα βράδυ τα πάντα και τα ανάποδά τους. Και μετά ξανακούς μέσα σου ένα γήπεδο που τραγουδάει «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό». Και κλείνεις τα μάτια και λες δυο λέξεις μόνο. «Μόνο εσύ».
