Δέος και ανατριχίλα. Αυτές οι δύο λέξεις μπορούν να περιγράψουν την παρουσία του Ηλία Ρωσίδη κατά τη χρυσή δεκαετία του Ολυμπιακού, όταν προσέφερε τα μέγιστα για την δημιουργία του αξεπέραστου θρύλου. Το όνομα του συνδέεται με κάθε προσπάθεια του Ολυμπιακού, όχι μόνο να κατακτήσει την κορυφή αλλά και να παραμείνει εκεί για 6 χρόνια.
Ο «φτερωτός» αρχηγός είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται στην κάρδια κάθε ερυθρόλευκου φιλάθλου για το πείσμα του, το πάθος του και την ταχύτητα του. Κατάφερε να αναδειχθεί σε ηρωικό σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, ενώ αποτελεί ακόμα και σήμερα παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για κάθε ποδοσφαιριστή που προσδοκά να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού.
2
Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 3 Φεβρουαρίου του 1927,και κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής βρέθηκε στον Ορχομενό, όλη η οικογένεια Ρωσσίδη γιατί εκεί υπήρχε καλύτερη ασφάλεια από τους Γερμανούς. Παρά τις δύσκολες συνθήκες της εποχής, φάνηκε πως ο αθλητισμός ήταν στο αίμα του. Ο στίβος «έκλεψε» αρχικά την καρδιά του. Η παρουσία του σε επίσημους αγώνες με τα χρώματα του Ορχομενού συνοδεύτηκε με αρκετές επιτυχίες στα 100, στα 200 και στα 400 μέτρα. Οι χρόνοι του ήταν εντυπωσιακού, αλλά γρήγορα φάνηκε πως το μεράκι του ήταν το ποδόσφαιρο.
Από μικρή ηλικία τριγυρνούσε στις αλάνες του Ορχομενού και «κλοτσούσε το τόπι», με το μεγάλο του όνειρο να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Πειραιάς ήταν χαραγμένος στη ψυχή του.
Η δουλειά τον έφερε στον Πειραιά και στις προπονήσεις του Ολυμπιακού. Σε μια γωνιά πίσω από το τέρμα παρακολουθούσε τον Γιάννη Βάζο να κάνει τα μαγικά του έμεινε ελεύθερη και ο πιτσιρικάς Ρωσίδης βρέθηκε εκεί για να την καλύψει.
Το 18χρονο αγόρι βρέθηκε να προπονείται με τους ήρωες της παιδικής του ηλικίας. Ο «γάτος» Τάκης Κτένας διέκρινε το ταλέντο του.
Η πρώτη του παρουσία με την ερυθρόλευκη φανέλα έγινε με ξένο δελτίο, το 1946 σε ένα πολύ κρίσιμο παιχνίδι με τον Ατρόμητο Πειραιώς. Μετά από δυο χρόνια στην Β’ ομάδα κάνει το επίσημο ντεμπούτο του σε ένα ματς κυπέλλου με τον Φωστήρα. Ήταν 25 Ιουνίου 1948 όταν ο Ρωσίδης υλοποίησε το παιδικό του όνειρο και φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού. Η στρατιωτική ομάδα ήταν ο επόμενος σταθμός του.
Υπηρετούσε στις ειδικές δυνάμεις και δεν μπορούσε να μετέχει στις προπονήσεις του Ολυμπιακού. Όμως συνέχιζε να αγωνίζεται με την Εθνική Ενόπλων. Οι εντυπωσιακές εμφανίσεις του ανάγκασαν τους παράγοντες της ομάδας να κινητοποιηθούν και να εξασφαλίσουν ειδική άδεια ώστε να μπορεί να μετέχει στους αγώνες.
Τα 12 χρόνια που ακολούθησαν ήταν γεμάτα τιμή και δόξα για τον Ηλία Ρωσίδη και τον Ολυμπιακό με τον οποίον κατέκτησε 7 πρωταθλήματα και 9 κύπελλα Ελλάδος με συμμετοχή σε περισσότερους από 750 αγώνες.
Ο Ηλίας δεν θα μπορούσε να λείπει και από την εθνική ομάδα. Φόρεσε το εθνόσημο 29 φορές ενώ για τουλάχιστον μια δεκαετία ήταν αναντικατάστατος στο δεξιό άκρο της άμυνας. Το πρώτο του παιχνίδι με την Εθνική έγινε στις 8 Απριλίου 1951 με αντίπαλο την Β ομάδα της Ιταλίας στο Παλέρμο για το κύπελλο φιλίας Ανατολικής Μεσογείου. Στις 8 Μαρτίου 1954 ορίστηκε ισόβιος αρχηγός της Εθνικής. Οι παρουσίες του ήταν εντυπωσιακές. Ιστορικό έμεινε το μαρκάρισμα στον περίφημο Γιουγκοσλάβο Ζέμπετς, το οποίο έκανε τον ευρωπαϊκό τύπο να γράψει ότι κανένας επιθετικός δεν μπορεί να του ξεφύγει.
Χρησιμοποιήθηκε στην αρχή ως χαφ και αργότερα ως αμυντικός. Η ταχύτητα ήταν το βασικό χαρακτηριστικό του και αυτό τον βοήθησε να δημιουργήσει ένα προσωπικό στιλ παιχνιδιού. Για πολλούς, βρισκόταν μπροστά από την εποχή. Όλο το δεξιό άκρο ήταν δικό του, ήταν ο κυρίαρχος στην πλευρά του. Το πάθος του και η αγωνιστικότητα του ήταν ανεξάντλητα. Πολλοί θυμούνται το 1961, στον τελικό κυπέλλου με τον Πανιώνιο που για μισή ώρα έπαιζε με σπασμένο κεφάλι, μπανταρισμένος με επιδέσμους.
Ήταν παρών σε κάθε μεγάλη στιγμή του θρύλου. Δε θα μπορούσε να λείψει από την βασική ενδεκάδα που παρατάθηκε στην ιστορική αναμέτρηση με την Μίλαν το 1959 στις 13 Σεπτεμβρίου στο Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης. ( Ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που αγωνίστηκε στο κύπελλο πρωταθλητριών)
Είναι από τους δημιουργούς της ομάδας των βετεράνων του Ολυμπιακού. Συμμετείχε ανελλιπώς σε όλους τους αγώνες από το 1961 που αποχώρησε από την ενεργό δράση μέχρι και το 2012. Σήμερα ο θρυλικός Ηλίας δίνει τη δική του μάχη αντιμετωπίζοντας κάποια προβλήματα υγείας. Φυσικά, προσευχόμαστε να βγει νικητής και από αυτήν τη μάχη.
