Αλέξανδρος Κωτάκης
Το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός μπορεί να είναι αντικειμενικά το μεγαλύτερο ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, όμως το πιο φανατισμένο είναι αναμφίβολα το Άρης – ΠΑΟΚ. Κι αυτό καθώς ενώ το πρώτο έκρινε τίτλους, το δεύτερο επειδή ακριβώς δεν οδηγούσε σε κάποια κορυφή, αποτελούσε πάντα κάτι σαν έπαθλο. Ο νικητής του αισθανόταν ότι είχε πάρει κάποια κούπα, ότι είχε νικήσει σε κάποιο τελικό.
Βεβαίως οι λόγοι που έχουν οδηγήσει τους δύο μεγάλους της Θεσσαλονίκης σε ένα άσβεστο μίσος εδώ και πάνω από 90 χρόνια, είναι και αρκετοί ακόμη. Πόσοι όμως γνωρίζουν από πού ξεκίνησε αυτή η άγρια αλλά και συνάμα γοητευτική αντιπαλότητα που αποτελεί το «αλατοπίπερο» του ποδοσφαίρου, όχι μόνο της πόλης, αλλά και ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας;
Αν σας λέγαμε ότι ξεκίνησε πριν καν ιδρυθεί ο ΠΑΟΚ θα το πιστεύατε; Και όμως…
Συγκεκριμένα αφορμή προκάλεσε το μίσος ανάμεσα στον «Θεό του πολέμου» και τον «Δικέφαλο αετό» δόθηκε στις 9 Αυγούστου του 1925 και μάλιστα σε φιλική αναμέτρηση. Ο λόγος; Το ποιος θα κατοχυρώσει το «κιτρινόμαυρο» χρώμα!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα από όλα ανάμεσα στις δύο ομάδες υπήρχαν ταξικές διαφορές. Οι «κιτρινόμαυροι» εξέφραζαν κατά κύριο λόγο τους γηγενείς και την αστική-μεγαλοαστική τάξη, ενώ οι «ασπρόμαυροι» το προσφυγικό στοιχείο της πόλης. Και οι οποίοι προσπαθούσαν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη από τους πρόσφυγες η Ένωση Κωνσταντινουπολιτών (1924). Από την Ένωση Κωνσταντινουπολιτών Θεσσαλονίκης, προέκυψε αρχικά η ΑΕΚ Θεσσαλονίκης (1925) και ένα χρόνο αργότερα (1926) ο ΠΑΟΚ.
Ο Άρης που είχε ιδρυθεί από το 1914 αλλά και η ΑΕΚ Θεσσαλονίκης είχαν ως χρώματα το κίτρινο και το μαύρο με ξεκάθαρους συμβολισμούς για το Βυζάντιο.
Η κόντρα ανάμεσα στους δύο «αιώνιους»… φούντωσε όταν τέσσερις Κωνσταντινουπολίτες ποδοσφαιριστές του Άρη (Βεντουρέλης, Αρμάς, Πάγκαλος, Μαλτζέζος) άλλαξαν στρατόπεδο και πήγαν στην ΑΕΚΘ. Μάλιστα, ο πρώτος ύμνος του ΠΑΟΚ τόνιζε χαρακτηριστικά πως «δεν φοβόμαστε κανέναν, Άρη ούτε Ηρακλή, γιατί έχουμε αρχηγό μας Βεντουρέλη μερακλή».
Έτσι το 1925 ο Άρης και ο ουσιαστικά «ανεπίσημος» ΠΑΟΚ αποφάσισαν πως δεν γινόταν δύο ομάδες της ίδιας πόλης να φέρουν τα ίδια χρώματα. Συνεπώς συμφώνησα στο να πραγματοποιηθεί ένας φιλικός αγώνας, με τον νικητή να να κατοχυρώνει δια παντός τα «κιτρινόμαυρα»!
Πρέπει μάλιστα να τονίσουμε ότι οι φιλικές αναμετρήσεις εκείνη την εποχή είχαν βαρύνουσα σημασία και αποτελούσαν ένα κοινωνικό γεγονός. Ουσιαστικά τα ματς αυτά θεωρούνταν σαν ένα είδος «μονομαχίας», λαμβάνοντας αναγνώριση σχεδόν ανάλογη με τους επίσημους αγώνες.
Το παιχνίδι διεξήχθη στο γήπεδο του Ηρακλή, σε μια ιδιαιτέρως «φορτισμένη» και άκρως φανατισμένη ατμόσφαιρα. Εντάσεις, διακοπές, αλλά και σκληρό παιχνίδι, συνέθεσαν ένα σκηνικό που μόνο φιλικό δεν θύμιζε.
Ο ΠΑΟΚ θα αιφνιδιάσει τον δεδομένα πιο καλύτερό του (εκείνη την περίοδο) Άρη για να προηγηθεί με 0-2 στις αρχές του ημιχρόνου Ωστόσο ο «Θεός του πολέμου» θα απαντήσει και καταφέρνοντας να ισοφαρίσει σε 2-2 πριν το φινάλε του ημιχρόνου. Στο Β’ μέρος ο Άρης θα κυριαρχήσει πλήρως και καθώς με τρία ακόμη γκολ, θα φτάσει σε ένα πανηγυρικό όσο και επιβλητικό 5-2.
Έτσι θα κατοχυρώσει για πάντα τα «κιτρινόμαυρα» χρώματα που φέρει έκτοτε, με τον ΠΑΟΚ να «αναγκάζεται» να επιλέξει στη συνέχεια τα «ασπρόμαυρα».
Να σημειώσουμε ότι ο αρχηγός των ηττημένων Α. Αρμάς, πρώην παίκτης του Άρη, πήρε αποχώρησε μαζί με την ομάδα του λίγο πριν τη λήξη του αγώνα, διαμαρτυρόμενος διότι ο διαιτητής Ι. Κωτούλας (Ηρακλή) καταλόγισε αυστηρότατο κατά της γνώμη τους πέναλτι.
Απόσπασμα από την εφημερίδα «Μακεδονικά Νέα» στις 10/8/1925 αναφέρει: «Κατά το δεύτερον ημίχρονον οι του Άρεως επιτυγχάνουν δύο τέρματα, ο αγώνα εξακολουθεί όταν ο διαιτητής σφυρίζει ένα πέναλτι εις βάρος της Ε.Κ. (σ.σ. Ενωση Κωνσταντινουπολιτών) το οποίοι οι παίκται της αμφισβητούν. Προ της επιμονής του διαιτητού ο τερματοφύλακας της Ενωσ. Κων/πολιτών εγκαταλείπει το τέρμα ανοικτόν, το σουτ δίδεται, σημειουμένου ούτω και πέμπτου τέρματος, η δε ομάς της Εν. Κων/πολιτών αποχωρεί εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, του γηπέδου».
Ακόμη ένα περιστατικό το οποίο αξίζει να αναφέρουμε είναι το εξής: Σύμφωνα με τα όσα καταγράφηκαν από μαρτυρίες της εποχές οι άνθρωποι του Άρη κατήγγειλαν, ότι ένας στρατιωτικός, φίλος της ΑΕΚ Θεσσαλονίκης, επιτέθηκε με δολοφονικές προθέσεις εναντίον του ποδοσφαιριστή των κίτρινων, Αλέξανδρου Ζηνισόπουλου!
Οι 11 ποδοσφαιριστές του Άρη που κατοχύρωσαν για πάντα τα χρώματα του συλλόγου ήταν οι: Κοτρότσης, Νακόπουλος, Οπλοποιός, Γιακουμής, Κώστας Βικελίδης, Ηλιάδης, Μπαρίτας, Αγοραστός, Ιωαννίδης, Αγγελάκης, Βλαχόπουλος.
ΠΗΓΗ https://www.sportime.gr/
