Που επάνω από τα βάρη σηκώνει στους ώμους του το άγος μιας πολιτείας που αντί να αγαπάει, να φροντίζει, να προστατεύει, να καλλιεργεί και να δαφνοστεφανώνει τους Αθλητές και όλους τους νέους της, τους έχει αφήσει εμπερίστατους, στο έλεος της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και του κάθε χορηγού —το ίδιο μάλιστα θέσπισε πριν τρεις μέρες η Νίκη Κεραμέως για τα δημόσια σχολεία ρίχνοντας ταφόπλακα στην παιδεία.
Δηλαδή και η ίδια η πολιτεία τελεί επιχορηγούμενη από ιδιώτες στο όνομα του μικρότερου και λιγότερου κράτους.
Αποποιούμενη την Πολιτική.
Και τη δημόσια ευθύνη, που πλέον μετακυλίεται στα άτομα.
Έτσι βέβαια δημιουργεί έναν «Πολιτισμό» ξένο και αποξενωτικό, όχι δικό μας, που φέρει το ονοματεπώνυμο και την αισθητική των Ιδρυμάτων και των επιχειρηματιών με τους οποίους οι μεν κάνουν δημόσιες σχέσεις κι εκείνοι τις δουλειές τους.
Με αποκορύφωμα την κυβέρνηση Μητσοτάκη μιλάμε για τις Κυβερνήσεις και τις ιδεολογίες του δήθεν εκσυγχρονισμού και του νεο-φιλελευθερισμού, που διαδέχθηκαν το πολιτισμικό και κοινωνικό θαύμα του μαζικού λαϊκού αθλητισμού της δεκαετίας του ‘80 —αυτό έφερε και φέρνει ακόμα τις διακρίσεις— και, αντί να το εμβαθύνουν και να το ξανασπείρουν, το χερσώνουν!
Μαζί και με κάθε άλλη κοινωνική κατάκτηση φυσικά.
Ταΐζοντας ταυτόχρονα με trash αντιπρότυπα τη νεολαία από τα ιδιωτικά κανάλια και από κάθε μηχανισμό παραγωγής ιδεολογίας για εύκολη ζωή, ήσσονα προσπάθεια, ρεμούλα, μίζα, τζάμπα, χρηματιστήριο κλπ.
Κι είναι ακριβώς εξαιτίας αυτής της συνθήκης που ο χρυσός Ολυμπιονίκης της κωπηλασίας Στέφανος Ντούσκος δεν έβρισκε ιδιώτη χορηγό στα Ιωάννινα, ενώ βρέθηκε τοπική επιχείρηση που σπονσοράρισε το τηλεοπτικό ριάλιτι Survivor…
Η γη που πατάμε φεγγοβολά ιστορία και η ψυχή θυμάται και μάχεται αναφερόμενη σε αυτό το ιδανικό.
Που ο Πόντιος Θοδωρής Ιακωβίδης περικλείει στη σημαία και αγωνίζεται γι’ αυτήν μόνο ως αντάξιος.
Μη καταδεχόμενος όμως πια άλλο την ευγενική προσφορά του φυσιοθεραπευτή του, τον οποίον δεν έχει να πληρώσει.
Γιατί για τον αξιοπρεπή άνθρωπο τίποτα δεν είναι πιο ακριβό από το τζάμπα.
Και όλα αυτά δεν είναι «μύθοι», όπως επαγγέλλεται ο εγχώριος -κυρίως χωρικός- δήθεν αστικός κοσμοπολιτισμός.
Είναι φρόνημα και ήθος και χαρακτήρας, που τα εμφύσησαν μαζί με άλλες αξίες οι διαχρονικοί αγώνες απέναντι στους ισχυρούς.
Ο Ιακωβίδης είναι γέννημα μιας χώρας, ενός τόπου κι ενός λαού, όχι διαφημιστικό προϊόν κάποιας πολυεθνικής. Ενσαρκώνει τον λόγο που είμαστε ακόμη ζωντανοί ως ελληνικός λαός.
Κου…λες δεν ξοφλήσαμε!
———————————————————————
Οι δηλώσεις του Ολυμπιονίκη μας:
«Δεν κλαίω επειδή δεν πήγα καλά φαινομενικά, αλλά γιατί τελείωσε όλο αυτό.
Δυστυχώς δεν μπορώ να αποδώσω στο 100%, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο για να κάνω προπόνηση και να μπορώ να αποδίδω αυτά που αρμόζει να αποδίδω σε αυτή τη σημαία που φοράω.
Συγγνώμη αν κάποιοι νομίζουν πως το βάζω στα πόδια, αλλά έχω κουραστεί πολύ, δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση.
Είναι πολύ λυπητερό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δεν σου παίρνει λεφτά επειδή ξέρει την κατάστασή σου.
Είναι πολύ λυπητερό αυτό το πράγμα.
Κι εγώ δεν το αντέχω άλλο αυτό. Θέλω να σταματήσω, θέλω να ηρεμήσω και το μόνο που θέλω είναι αυτή τη στιγμή να γυρίσω στους δικούς μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, να τους αγκαλιάσω και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και πως ήταν το κίνητρό μου όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίζω».
Και πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων:
«Οι ανταγωνιστές μου έχουν τα πάντα από το κράτος τους, τους παρέχει τα πάντα, έχουν τη δουλειά τους, έχουν λυμένο το βιοποριστικό, εγώ αναγκάζομαι να αφήνω την προπόνηση στη μέση και να πηγαίνω να βγάλω το μεροκάματο».