Με αφορμή την Ιερή μνήμη του Αγίου Γεωργίου
Στις εποχές που ήμουν μικρό παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η ονομαστική γιορτή μου, κάθε χρόνο πήγαινε σαν τους αέρηδες στα μελτέμια! Πότε μπρος και πότε πίσω..!
Τη μια φορά τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα και την άλλη στις 23 του Απρίλη.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί συνέβαινε αυτό μέχρι που έμαθα πως ο δικός μου Άγιος είχε μετακινούμενη επέτειο και το πρώτο πράγμα που έκανα κάθε φορά που έπιανα στα χέρια μου το ημερολόγιο του νέου έτους, ήταν να δω πότε γιορτάζω.
Έτσι, ήξερα από νωρίς αν η γιορτή μου θα πέσει στις διακοπές του Πάσχα, άρα δεν θα είχα ευχές και δώρα, αφού φίλοι και συγγενείς θα βρίσκονταν στην ύπαιθρο για τον οβελία ή αν θα έπεφτε στις 23 του Απρίλη, οπότε και μπορούσα να ελπίζω στις ευχές αγάπης από κοντά των ανθρώπων μου στη γειτονιά και στις παρέες των φίλων μου.
Τα χρόνια πέρασαν και φορτώθηκαν στους ώμους μου, το παιδικό «τραύμα» της μετακινούμενης γιορτής ξεπεράστηκε, έμεινε όμως κάθε φορά που ο δικός μου Άγιος γιορτάζει, να αισθάνομαι την ίδια γλυκιά γεύση που βγάζει η ζεστή και ανεπιτήδευτη ευχή.
H ευχή από φίλους που έρχονται από τα παλιά και από άλλους τόσους που αποκτήθηκαν στα έντεκα τελευταία χρόνια, με την επιπρόσθετη χαρά ότι απευθύνεται στον Γιώργο ως άνθρωπο, ως συμπολίτη και ως φίλο.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς κι εύχομαι με τη σειρά μου για όλους σας και την πόλη μας, ό,τι καλύτερο και μη ξεχνάμε, συνεχίζουμε να προστατεύουμε την υγεία μας και την υγεία των ανθρώπων που αγαπάμε.
Χρόνια σας πολλά!