Από την εκλογή μου ως Δημάρχου στον ενιαίο Δήμο Νίκαιας – Ρέντη καθημερινά ανεβαίνω την οδό Αργυροκάστρου για να πάω στο Δημαρχείο.
Στο φανάρι της οδού Θηβών ήταν πολλά τα πρωινά που συναντούσα τον Στέφανο να περπατά, άλλοτε να καθαρίζει και κάποιες φορές να κολλάει όμορφες αφίσες από θάλασσες και νησιά.
Η εμφάνισή του αλλά κυρίως το καθαρό του βλέμμα δεν επέτρεπε σε κανένα να τον προσπερνάει απαρατήρητο.
Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε στο δικό του χωροχρόνο εκπέμποντας όμως μια αύρα γαλήνης και αγάπης.
Πνιγμένος στα προβλήματα της πόλης πολλές φορές τον ζήλευα και άλλες αναρωτιόμουν ποιος να είναι αληθινά.
Τι τον έκανε να ζει στους δρόμους αλλά κι αν ήταν πιο ευτυχισμένος από μας που έχουμε σπίτια, αυτοκίνητα κ.λπ.
Το σίγουρο είναι ότι η θέασή του γλύκαινε τη μέρα μου όπως και πολλών άλλων που περνούσαν καθημερινά απ’ αυτό το πολύβουο σταυροδρόμι.
Ένας άνθρωπος που απέπνεε το διαφορετικό από εμάς άλλα μόνο να τον συμπαθήσεις μπορούσες. Κάθε πρωί τον χάιδευα με το βλέμμα μου και τραβούσα το δρόμο μου.
Κρίμα για τον Στέφανο, που θα σταματήσει να ομορφαίνει τις μέρες μας, μα πιο πολύ κρίμα που έφυγε τόσο άδικα.
Υ.Γ. Με πήραν στο τηλέφωνο πολλοί φίλοι να με ρωτήσουν για το αν μπορούμε να φροντίσουμε για την κηδεία του.
Απάντησα το προφανές ότι είναι ανθρώπινη υποχρέωση (προσοχή όχι δημοτική γιατί δεν ήταν δημότης μας) να του την εξασφαλίσουμε.
Η τιμή στους νεκρούς – σκεφτείτε την Αντιγόνη του Σοφοκλή – είναι στοιχειώδης υποχρέωση από αρχαιοτάτων χρόνων στο λαό μας.
Η Κοινωνική μας Υπηρεσία έχει επικοινωνήσει με το Ασκληπιείο όπου είναι η σωρός του και περιμένουμε την έγκρισή τους εφ’ όσον η οικογένειά του (έχει εν ζωή δυο παιδιά και αδελφό εκτός Αθηνών) αρνηθεί να το κάνει.
Συγχαρητήρια για το ειλικρινές ενδιαφέρον όλων των φίλων αλλά να είστε ήσυχοι ότι το θέμα αυτό έχει ήδη δρομολογηθεί.
Πρέπει απλά να τελειώσουμε με την απαραίτητη γραφειοκρατία.