Παρακολουθώντας, σχεδόν κάθε Κυριακή τα δυο τελευταία χρόνια, την Αθηνά Ζέρβα στο γήπεδο του Παλαιού Φαλήρου, ήταν αδύνατο να μην προχωρήσουμε σε μια συζήτηση για την πορεία και τη συμβολή της στο ελληνικό μπάσκετ, το πώς ξεκίνησε, τι κατέκτησε, τι έζησε και τι επιδιώκει για το μέλλον.
(Την συνέντευξη επιμελήθηκαν οι φοιτητές δημοσιογραφίας Μαριάννα Νασιάκου και Σταύρος Δομνίδης)
«Μάλλον το μπάσκετ οδήγησε τις σπουδές μου, καθώς το ξεκίνησα πολύ νωρίτερα. […] Η μπάλα ήταν λατρεία για μένα. Είχα έρωτα με το ποδόσφαιρο, αλλά στην Λάρισα, όπου ζούσα, δεν υπήρχαν γυναικείες ομάδες. Το μπάσκετ όμως το αγάπησα και δεν μετάνιωσα γι αυτό κι αυτό είναι το σημαντικό, να
κάνεις πράγματα και να μην τα μετανιώνεις ποτέ.»
«Μεγάλη ικανοποίηση ότι μια ομάδα που ξεκίνησε άσημη, αναγνωρίστηκε, αγαπήθηκε και στηρίχθηκε από τον κόσμο.» Η ίδια διετέλεσε προπονήτρια της Εθνικής Κωφών Γυναικών για 12 ολόκληρα
χρόνια, κατακτώντας πρωταθλήματα και τίτλους σε ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο και ολυμπιακούς αγώνες.
«Η ευκαιρία για τη συνεργασία με την γυναικεία ομάδα κωφών δόθηκε από έναν καλό φίλο, τον Διονύση Γαζή, που βρισκόταν τότε στην εθνική ομάδα των αντρών. Δεν το πολύ-σκέφτηκα, διότι θεωρώ ότι από τη στιγμή που τα παιδιά παίζουν μπάσκετ, το μπάσκετ είναι ένα και δεν έχει σημασία αν ακούς ή
δεν ακούς. […] Έμεινα για 12 χρόνια εκεί, μεγάλο διάστημα. Ήταν 9 πρωταθλήματα, οργανώσεις ολυμπιάδες κι ένας απολογισμός 3 χρυσών μεταλλίων, ένα χάλκινο και τρεις τιμητικές βραβεύσεις από την προεδρία της δημοκρατίας. Ήταν μια προσπάθεια τίμια και καθαρή. Μέσα από τις επιτυχίες
μας έμαθε ο κόσμος και είναι γεγονός πως από τη ζωή και τη δουλεία και τις επαφές με τον κόσμο πρέπει να κρατάς μια μικρή σοφία», λέει.
«Η επικοινωνία σε αυτή την ομάδα υπήρξε κυρίως με το βλέμμα και τα μπασκετικά σύμβολα, τα οποία είναι κοινά για όλους, το jump ball, το foul, το σούταρε.. αυτή είναι η γλώσσα του μπάσκετ. Η νοηματική βέβαια, με γοήτευσε. Δε μου είχε κάνει εντύπωση, παρά μόνο όταν το βίωσα. Είναι εντυπωσιακό σε μια αίθουσα με 500-600 άτομα να βλέπεις τον Λιθουανό να συνεννοείται με τον Ιάπωνα και να ακούγονται μόνο τα πιρούνια και τα πιάτα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο σχολείο, αλλά και το Φάληρο είναι ένα μεγάλο σχολείο.»
Στην περσινή σεζόν η γυναικεία ομάδα του Παλαιού Φαλήρου κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑΝΑ και ανέβηκε στην κατηγορία Α2. Η coach Ζέρβα περιγράφει τις σχέσεις της ομάδας. «Όσο οι αθλητές βάζουν τα σορτσάκια και μπαίνουν στο γήπεδο είμαστε χρήσιμοι κι εμείς. Οι αθλητές είναι το Α και το Ω κι εμείς υπάρχουμε για να υπηρετούμε τις ανάγκες τους – να αποκτήσουν αξία, να νιώθουν ότι ανήκουν
σε μια ομάδα άτρωτη, άμεμπτη, απόρθητη-. Εκεί τους αφήνουμε να αυτοδιαχειριστούν τα θέματα, να νιώσουν ότι είναι δική τους η ομάδα, όχι δική μου. […] Τις ήττες τις χρεώνεται ο προπονητής. Υπάρχει βέβαια το υπόβαθρο να φτιάξεις 10 ανθρώπους να συμπεριφέρονται ο ένας για τον άλλον. Αυτό
είναι το Φάληρο. Δεν κριτικάρουμε, κοιτάμε και τον τελευταίο, δεν τον αφήνουμε πίσω. Είχα την τύχη να δουλέψω με παιδιά που με εμπιστεύτηκαν, πιστέψαμε, είχαμε υπομονή, σκυλιάσαμε, σεβαστήκαμε τον αντίπαλο αλλά δεν τον αφήσαμε να μας υποτιμήσει. Αυτός που ήθελε να ανέβει, έπρεπε να μας
κερδίσει. Έχω χαμογελαστά και καλόβολα παιδιά, δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις.», λέει.
Ωστόσο, περιγράφει τις προσπάθειες και τις αδυναμίες του τοπικού μπάσκετ. «Στην επαρχία ο αθλητικός κόσμος αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες.» «Γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια και αλλάζουν τα δεδομένα στο αναπτυξιακό κομμάτι, στις μικρές ηλικίες, στα τουρνουά και στο πως προβάλλονται τα
πράγματα. […] Αναλογίζομαι.. αν δεν είχα φύγει από τη Λάρισα τι από όλα αυτά που συζητάμε θα είχαν συμβεί; Στις γυναίκες υπάρχει μια έλλειψη αθλητριών πανελληνίως. Για παράδειγμα, τι γίνεται με την Κρήτη όπου ο Ηρόδοτος ενώ ανέβηκε Α2, δεν κατάφερε να στήσει ομάδα; Ή στα Χανιά, τα
οποία αποσύρθηκαν από την Α1. Δεν μπορεί να αναπτύσσεται ένα υδροκέφαλο πράγμα σε Αθήνα- Θεσσαλονίκη, πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Να δώσουμε ένα κίνητρο στα παιδιά, να ξανακατέβουν στα γήπεδα. «Στη δεκαετία του ’90, οι γυναίκες ήμασταν μετρημένες στα δάχτυλα. Ωστόσο
δεν μπορώ να πω ότι είχα απέναντί μου τους άντρες συναδέλφους. Βέβαια, η δουλεία που αφήνεις πίσω είναι ένα αδιάσειστο στοιχείο. Οι αθλητές είναι το μεγαλύτερο βραβείο ενός προπονητή. Κάτι ξέρουν, κάτι έχουν ζήσει μαζί σου. Εγώ θυμάμαι την πορεία στην Α1, Α2, στο τοπικό, τα αποδυτήρια, τα παιδιά,
τη διαδικασία.»
«Η ομάδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός!»
Η coach μιλώντας για τις μελλοντικές τις επιδιώξεις, τόνισε πως δεν θέλει να σταματούν αθλητές στα δικά της χέρια. «Επιδίωξή μου είναι από τη στιγμή που θα μπουν στα σωματεία, να παραμείνουν και να μην εγκαταλείψουν γιατί απογοητεύτηκαν.», λέει.
«Αναζητώ μια πρόκληση που θα έχει μια ιστορία.. ένα ταξίδι.»
Τα νεα απο το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ από την Α&Β ΠΕΙΡΑΙΑ και τον ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ , στα https://peiraiotika.gr/
Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του μόνο αν αναφέρεται ως πηγή τα https://peiraiotika.gr/ με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.